En hoe is het nu? Tja, zoals het al ging. Mijn broeken zitten te krap, mijn shirts zitten te krap. Ik heb zere knieën en ik zwelg in zelfmedelijden. Het gaat dus niet goed. Terwijl ik alles in huis hem om gewoon te beginnen met hardlopen is de motivatie ver te zoeken.
Ik mis iemand die mij een schop onder me kont geeft. Ik mis iemand die me steunt. Ik mis iemand die mij positief kan opladen. In mijzelf vind ik het niet. In mijn nabije omgeving vind ik het ook niet. Op dit moment voel ik me hopeloos, zielig en heel alleen op deze wereld.
Ik ga maar eens onder een steen liggen, en wie weet helpt het om daar de motivatie en het doorzettingsvermogen te vinden wat ik op dit moment zo vreselijk nodig heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten